هر آنچه بوده برام با ارزشه. اما هر چه نگاه کردم امیدی نبود. تقاطع مشترکی نبود. آخرین خرده تکه ها رو هم ریختم دور. از وجودم. اگر تونسته باشم. و این قطعا پایان خطه.
+واقعا چبه این بشر؟ آدمی از شناخت خودش هم عاجزه .
++ خدایا. نکنه یه روز حس کنم انسانِ درستی نیستم؟
درباره این سایت